Nick Ottens

Mijn naam is Nick Ottens, ik werk als public affairs medewerker bij de Dierencoalitie, de gezamenlijke lobby van 17 dierenbeschermingsorganisaties. Daarnaast ben ik bestuurslid bij Liberaal Groen, het klimaat- en duurzaamheidsnetwerk van de VVD. Mijn interesse gaat dan ook vooral uit naar dierenwelzijn, landbouw en voedselinnovatie.

Terugkijkend is dat niet zo verwonderlijk. Ik ben opgegroeid op de voormalige varkenshouderij van mijn grootouders. Mijn moeder komt uit een horecafamilie in Den Helder. Als scholier en student werkte in het restaurant van mijn tante. De interesse kwam pas (terug) tijdens mijn werk voor XPRIZE, een Amerikaanse stichting die grote prijsvragen uitschrijft om innovatie aan te jagen. Daar deed ik onderzoek naar bosbeheer, levensverlenging, voedsel en volkshuisvesting, en schreef ik mee aan het ontwerp van een prijsvraag voor kip- en visvervangers.

De filosofie van XPRIZE sprak mij erg aan: optimistisch over de toekomst, vertrouwen hebben in het vernuft van de mens, en concurrentie niet de schuld geven van, maar aanwenden als de oplossing voor de uitdagingen waar we voor staan, met name op het gebied van klimaat en natuur. Dat is voor mij ook gelijk een mooie beschrijving van een ‘groene’ liberaal.

Bij Liberaal Groen geef ik leiding aan Team Voedsel. Wij houden ons bezig met kweekvlees, een gelijk speelveld voor koemelk en plantaardige melkvervangers, het ontwerp van een afrekenbare stoffenbalans, en de Europese regels voor veredeling en voedselinnovatie. In de Provinciale Statenverkiezingen van maart 2023 was ik kandidaat voor de VVD in Noord-Holland.

Voordat ik bij de Dierencoalitie begon, was ik tussen banen door ook veertien jaar freelance journalist. Vanuit Barcelona deed ik verslag van de Catalaanse politiek voor NRC, later heb ik geschreven voor Het Parool, Sargasso, Trouw en Wynia’s Week. Klik op de links om die verhalen in mijn archief terug te lezen. (Engelstalige publicaties via mijn andere nieuwsbrief, Atlantic Sentinel.)

De laatste jaren schreef ik bewust weinig over dieren, landbouw en de VVD, om partijdigheid te voorkomen. Dat hoeft nu niet meer. In deze nieuwsbrief kan ik, zoals een groene liberaal voor mij ooit zei, gewoon mezelf zijn.

Als journalist ergerde ik mij wel eens aan de politieke verslaggeving in andere media. Te veel kleine politiek: wie zei vandaag wat, en wat vindt de rest daarvan? Te weinig aandacht voor beleid, vooral hoe beleid tot stand komt, maar ook hoe het uitwerkt. Tenzij er iets enorm misgaat. Nauwelijks belangstelling voor wat er binnen politieke partijen speelt. Tenzij er heibel is. Als VVD’ers boos zijn over asiel, is het voorpaginanieuws. Wanneer twee derde van de leden tegen het advies van het hoofdbestuur in voor betere dierenbescherming stemt — om een niet geheel willekeurig voorbeeld te geven — vindt geen enkele journalist dat nieuwswaardig.

Met deze nieuwsbrief wil ik daar een beetje tegenwicht aan bieden. Ik klap daarbij niet uit de school. Alles dat ik opschrijf, had anderen ook kunnen horen, lezen of zien — als ze niet vijftig camera’s en microfoons voor de snuit van dezelfde politicus hadden gedrukt voor het ‘nieuws van de dag’.